کوچ برای رسیدن به علف

کوچ  برای رسیدن به علف

با آغاز فصل بهار و سبز شدن مراتع در مناطق ییلاقی، عشایر مستقر در مناطق گرمسیر قشلاقی بار و بنه خود را می بندند و به مناطق سردسیر ییلاقی در نقاط مختلف ایران کوچ می کنند.

 این کوچندگان و حافظان طبیعت، دو بار در سال؛ یکبار با آغاز فصل بهار و یکبار هم با نزدیک شدن به فصل پاییز، کیلومترها ناهمواری ها و جاده های پر پیچ و خم را طی می کنند تا به سکونتگاه های ییلاقی خود برسند؛ کوچی سخت و نفس گیر، برای رسیدن به علف برای چرای دام.

         _{مرز خوستان و چهارمحال و بختیاری ـ کوچ بهاره عشایر بختیاری                                            عکس: علیرضا رحیمی}

اگرچه تحولات سیاسی و اقتصادی، گسترش شهرنشینی و یکجانشینی، تصرف ایلراه ها و میان بندها، مهاجرت عشایر به شهرها و روستاها، باعث دگرگونی بنیان های اجتماعی و اقتصادی ایلات و طوایف ایران شده به طوری که ساختار ایلی تا حدود زیادی دچار فروپاشی شده است؛ اما همچنان بخشی از ایلات و عشایر ایران تحت تاثیر آداب و رسوم  آبا و اجدادی و نظام  قبیله ایی خویش و برای تامین معاش و رسیدن به مرتع مناسب، دو بار در سال بصورت ماشینی یا بصورت سنتی، کوچ می کنند.

البته امروزه گسترش شهرنشینی، احداث جاده ها و پروژه های عمرانی در مسیرهای تردد عشایر، و واگذاری زمین به کشاورزان و باغداران؛ موجب شده است که این تولید کنندگان سخت کوش ناگزیر شوند از جاده های ارتباطی و مواصلاتی بین شهرها عبور کنند که این تردد برای آنان بی هزینه نبوده و نیست و بارها و بارها بر اثر سوانح رانندگی، خون دام ها و گاه خون خود عشایر، بر آسفالت جاده ها نقش بسته و فصل کوچ را به فصلی تلخ و پرالتهاب برای عشایر کوچنده تبدیل کرده است.

با این وجود، کوچ عشایر، علیرغم همه سختی ها و فراز و نشیب های تاریخ چند صدساله خود، بخشی از  میراث فرهنگی و شیوه زیست انسان هایی سخت کوش و طبیعت دوست، از مردمان ایران زمین بوده و هست؛ میراثی که در هیاهوی زندگی شهرنشینی و در لابه لای دود و آهن، آرام آرام در حال از بین رفتن است. 

استفاده از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع بلامانع است.