ایلات و عشایر ایران

ترکیب اجتماعی جمعیت ایران از سه جامعه متمایز شهری، روستایی و عشایری تشکیل شده است و حیات اجتماعی در سرزمین ایران از گذشته های دور متاثر از زندگی و روابط و تعامل این سه جامعه در کنار یکدیگر بوده است.

 جامعه عشایری همواره نقش تعیین کننده ای در حیات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی ایران داشته و پیش از حکومت پهلوی، سر منشاء حکومتها در ایران ایلی و عشایری بوده است.  در حال حاضر هر چند از اقتدار و تاثیرگذاری سیاسی این قشر کاسته شده، اما همچنان گستره وسیعی از کشور، قلمرو زندگی و فعالیت های تولیدی و اقتصادی آنان است.

بر اساس تعریف مرکز آمار ایران؛ عشایر کوچنده به مردمی گفته می شود که توامان دارای سه ویژگی زیر باشند :

ـ ساخت اجتماعی ایلی.

ـ اتکای اصلی معاش به دامداری.

ـ شیوه زندگی شبانی مبتنی بر کوچ.

طبق این تعریف، عشایر کوچنده به جمعیتی گفته می شود که دارای نظام اجتماعی مبتنی بر سلسله مراتب ایلی باشند، اساس معیشت آنان مبتنی بر دامداری باشد و دارای اقامتگاه ثابتی نباشند و برای یافتن چراگاه و تعلیف دام، بین ییلاق و قشلاق، کوچ و حرکت منظم فصلی داشته باشند. عشایر غالبا از سیاه چادر، آلاچیق و سر پناه قابل حمل در تمام یا بخشی از سال استفاده می کنند.

بر اساس اطلاعات سومین سرشماری عشایر کوچنده کشور توسط مرکز آمار ایران در تیر ماه 1387، جمعیت عشایری کشور یک میلیون و 186 هزار و 398 نفر در قالب 212 هزار و 772 خانوار، 104 ایل و 552 طایفه مستقل می باشد که 24 میلیون راس دام سبک و سنگین در اختیار دارند.

این بخش پس از سرشماری چهارم عشایر کوچنده کشور به این متن افزوده شده است: (در چهارمین سرشماری عشایر کوچنده کشور که در سال 1399  به صورت ثبتی مبنایی انجام شد، جمعیت عشایر کشور یک میلیون 108 هزار و... نفر در قالب 252 هزار خانوار اعلام شد.)

https://www.instagram.com/alireza_rahimi36

استفاده از مطالب وبلاگ با ذکر منبع بلامانع است.